برنج از توليدات استراتژيك بخش كشاورزي است كه سهم عمده اي در تأمين امنيت غذايي كشورمان دارد و استان مازندران نيز با توليد سالانه يك ميليون و 200 هزار شلتوك 44درصد نياز كشور به اين محصول را تأمين مي كند.
هرساله با آغاز فصل كشت اين محصول، 250 هزار خانوار بهره بردار مازندراني با ورود به عرصه 237 هزار هكتاري شاليزارهاي اين استان مي كوشند تا با مراقبت شبانه روزي و در طول سه ماه از فصل گرم و طاقت فرساي تابستان برنج مرغوب و قابل استفاده را در زنجيره غذايي سالانه هموطنان، توليد و به بازار مصرف عرضه كنند كه البته اين كار با مشكلات و گرفتاريهاي فراواني همراه است.
صرف نظر از صعوبت عمليات اجرايي در فصول كاشت، داشت و برداشت محصول برنج، گراني نهاده هاي توليد و كود و سم، ماشين آلات مورد نياز، تأمين آب مطمئن و هزينه هاي سرسام آور ديگر مانند دستمزد كارگران مزارع، از دغدغه هاي هميشگي و بي پايان ياوران صميمي عرصه توليد در شاليزارهاي مازندران است كه كمتر در برنامه هاي حمايتي مسئولان امر مانند زمان تعيين نرخ توافقي يا تضميني اين محصول به آنها توجه مي شود.
از سوي ديگر مشكلات عرصه بازاريابي و فروش اين محصول پرسوز و گدازترين فراز رنجنامه شاليكاران است كه به سناريوي تكراري براي فعالان اين عرصه در هر سال تبديل شده و ظاهراً قرار نيست پاياني داشته باشد.
قوي نبودن سياست هاي حمايتي در قبال ارقام محلي برنج كه 120 هزار هكتار از شاليزارهاي مازندران را پوشش مي دهد و از اين حيث ضررهاي زيادي متوجه كشتكاران اين محصول مي شود، بيشترين نگراني كشاورزان را متوجه خود كرده است چرا كه بعلت رها شدن بازار قيمت اين نوع محصول كه خواهان زيادي نيز در بين زارعان دارد، دلالان و واسطه هاي سودجو بازار پررونقي براي خود دست و پا كرده و با چنگ اندازي به توليدات پرشمار اين بخش، جيب برنجكاران را خالي مي كنند!
اما با همه اين مشكلات برنجكاران اعمال فشار سيستم بانكي براي دريافت بدهيهاي ناشي از وام سلف و همزماني آن با فصل برداشت محصول را كم لطفي ديگري مي دانند كه سبب مي شود تا آنان براي رهايي از اين فشارها دسترنج خود را به ثمن بخس تحويل دلالان و واسطه هاي بي بهره از هر رنج و محنتي دهند.
باتوجه به اينكه زراعت برنج 50درصد فعاليت كشاورزي مازندران را بخود اختصاص مي دهد، ساماندهي مشكلات عرصه توليد اين محصول در قالب طرحي جامع مي تواند دولت را در تحقق طرح ملي خودكفايي محصول برنج ياري دهد و مازندران ايفاگر نقش اساسي در دست يابي كشور به خودكفايي درتوليد برنج داخلي و قطع رگه هاي وابستگي بخارج در زمينه محصول استراتژيك برنج باشد.
به هر تقدير نياز فزاينده كشور به برنج و محدوديت عرصه هاي شاليزاري در استان برنج خيز مازندران مي طلبد با تنظيم مناسب سياست هاي مبتني بر تأمين مصالح عمومي در زمينه دست يابي به خودكفايي ملي در توليد برنج، اين راه دشوار را با اتكا به غيرت و حميت ملي هموار كرد.